Είναι μοναδικό το "προνόμιο" που μας επιφυλάχθηκε -η κρατήσαμε εμείς για τον εαυτό μας- να παρακολουθήσουμε το τέλος μιας εποχής για την Πατρίδα μας, ένα τέλος που έρχεται με πάταγο και είναι αντάξιο της εποχής που προηγήθηκε. Ένα ατελείωτο θέατρο του παραλόγου η ιστορία μιας χώρας που μπλέχτηκε στον ιστό της Ιστορίας και έφτασε σε μια πρωτόγνωρη για σύγρονο κράτος κατάσταση. Και αλήθεια πως να μη φτάσουμε σε τέτοια κατάσταση όταν για τριάντα χρόνια μυθοποιούσαμε τους εαυτούς μας και αντιμετωπίζαμε την πραγματικότητα και την ίδια την καθημερινότητα με επαρχιωτισμό -κακώς εννοούμενο- και με μια διάθεση αποστασιοποίησης από οτιδήποτε χαλούσε την ευδαιμονία μας. "Μεγαλοπιαστήκαμε" με λίγα λόγια με ιδέες που ευκαιριακά μας πουλήσανε ξένοι έμποροι οραμάτων και ντόπιοι μεταπράτες ιδεών, από όπου και να ήταν η προέλευσή τους ιδεολογική ή άλλη. Οι σκοποί τους όμως ήταν αλλότριοι από τις δηλωμένες προθέσεις τους
Αλλά ο χρόνος και η ιστορική πραγματικότητα είναι αμείλικτοι κριτές των πεπραγμένων ενός ανθρώπου ή ενός λαού. Και όταν φθάσει κάποτε η κρίσιμη στιγμή κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τις συνέπειες αυτών ακριβώς των πεπραγμένων, των έργων και τον ημερών του. Διότι η ευθύνη ενός λαού σε μια δημοκρατία δεν περιορίζεται στο οτι εκλέγει απλώς αυτούς που τον κυβερνούν. Προεκτείνεται και στο πεδίο της σχέσης που αναπτύσσει με τον πολιτικό και την πολιτική. Οι απαιτήσεις των πολιτών εξάλλου είναι που διαμορφώνουν και το είδος των πολιτικών ανθρώπων που τους κυβερνούν. Η εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος του καθενός λοιπόν ήταν σε όλο το προηγούμενο διάστημα η προτεραιότητα απέναντι στο συλλογικό και εθνικό συμφέρον. Αυτό βέβαια υποδαυλίστηκε και ενισχύθηκε στον έσχατο βαθμό από τους ανθρώπους που κυβέρνησαν τη χώρα αλλά και από εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες, είτε κράτη ήταν αυτά είτε άλλου είδους συμφέροντα, γιατί πολύ απλά εξυπηρετούσαν τους σκοπούς τους, οικονομικούς ή άλλους.
Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που είναι τόσο τραγική σήμερα η κατάσταση. Είναι φυσικό επόμενο απο τη στιγμή που στα προβλήματα αντί να επιζητείται λύση επιλέγονταν η χρονική μετάθεση της αντιμετώπισής τους στο μέλλον και από την ώρα που κάθε ιστορική ευκαιρία που παρουσιάζονταν στον ορίζοντα, γίνονταν αντιληπτή ως μια ευκαιρία για εύκολο πλουτισμό ή για ρητορικές υπερβολές όψιμων οραματιστών πολιτικών. Έτσι η χώρα έφτασε να μην παράγει τίποτα και όχι μόνο στον τομέα της παραγωγής προιόντων. Απέτυχε να παράγει κυρίως νέες ιδέες και κυρίως να πάρει αποφάσεις για το προς τα που θέλει και πως θέλει να πορευτεί η κοινωνία μέσα στον κόσμο, μέσα στο χώρο και το χρόνο που διαμόρφωσαν οι συνθήκες που παγκοσμιοποίησαν τη ζωή στον πλανήτη. Και οι όποιες λεγόμενες "μεταρρυθμίσεις" το μόνο που έφεραν ως αποτέλεσμα, ήταν η περεταίρω αλλοτρίωση ενός λαού και του τρόπου ζωής του, ενός λαού με βιωματική παράδοση και με αντίληψη της ιστορίας και του χρόνου πολύ υψηλότερη και βαθύτερη, αλλά και εντελώς διαφορετική από αυτήν των δυτικών "εταίρων" του. Ίσως λοιπόν το πρόβλημα να έγκειται στον ιστορικό διχασμό που ασυνείδητα διαισθάνεται ο Έλληνας, ότι τον έχουν υποβάλλει οι ιστορικές επιλογές των ηγετών του από τις απαρχές της δημιουργίας του κράτους των Νεοελλήνων, μέχρι και σήμερα. Και ενδεχομένως να έφθασε η ώρα να περάσουμε σαν λαός, δυστυχώς με τον πιο οδυνηρό τρόπο, από την ιστορική μας παρατεταμένη εφηβεία, στην σκληρή πραγματικότητα μιας αβέβαιης ιστορικής ενηλικίωσης.
