Όλα δείχνουν ότι το πρώτο μνημόνιο επινοήθηκε για να κερδίσουν χρόνο οι πιστωτές μας και να θωρακιστούν απέναντι στο ενδεχόμενο χρεωκοπίας της Ελλάδας. Το δεύτερο μνημόνιο δεν είναι παρά μια αναχρηματοδότηση του ελληνικού χρέους από τη μια μεριά, αφού το πακέτο δίνεται πρωτίστως για την αποπληρωμή τόκων των προηγουμένων δανείων, ενώ από την άλλη υποθηκεύει άμεσα την δημόσια περιουσία και υποχρεώνει το κράτος να την ξεπουλήσει κυριολεκτικά όσο-όσο σε περίοδο οικονομικής ύφεσης. Ταυτόχρονα εξομοιώνει το επίπεδο διαβίωσης του ελληνικού λαού με αυτό της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, όπου το επίπεδο των μισθών είναι εξαιρετικά χαμηλό, αλλά σε αντίθεση με την Ελλάδα οι τιμές σε βασικά αγαθά είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα, προσιτές στους πολλούς. Πιθανός στόχος είναι η δημιουργία μιας ευρείας οικονομικής ζώνης χαμηλού εργατικού κόστους στην νοτιοανατολική πλευρά της Ευρώπης που θα περιλαμβάνει την Ελλάδα τη Βουλγαρία τη Ρουμανία και χώρες εκτός Ευρώπης όπως τα Σκόπια η Αλβανία και το διεθνές προτεκτοράτο του Κοσσυφοπεδίου.

Σε γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο, η Ελλάδα καθίσταται πιόνι πλέον των ισχυρών της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα, αφού η οικονομική της ομηρία δεν της επιτρέπει να ασκήσει πλέον οποιαδήποτε ανεξάρτητη πολιτική στην περιοχή. Η πιθανή ανακάλυψη υδρογονανθράκων εντός της Ελληνικής επικράτειας, είναι βέβαιο πως θα οδηγήσει σε μια "συμβιβαστική" λύση με την Τουρκία, με την πλάστιγγα να γέρνει δραματικά προς το μέρος της Γείτονος, υπό την πίεση των κυβερνήσεων των ισχυρών κρατών της Ευρώπης και των Η.Π.Α. και των οικονομικών συμφερόντων που αντιπροσωπεύουν. Η αποφυγή "αποσταθεροποίησης" και έντασης στην περιοχή άλλωστε είναι στρατηγική επιλογή του Αμερικανό-Ευρωπαϊκού άξονα, όπως στρατηγική επιλογή είναι και η στήριξη της Τουρκίας σαν πυλώνα των συμφερόντων της Δύσης σε Μέση Ανατολή και στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσικής Ομοσπονδίας, τον Καύκασο. Στο μέτωπο του ζητήματος της ονομασίας των Σκοπίων, ήδη δρομολογούνται εξελίξεις που πιθανό στόχο έχουν την γρήγορη και οριστική (;) "λύση" της διένεξης του ονόματος. Τα Σκόπια παρά το μικρό τους μέγεθος χρησιμεύουν στη Δύση ως "παρατηρητήριο" ελέγχου των όμορων κρατών αφού συνορεύει με πέντε κράτη ή κρατικά μορφώματα της Βαλκανικής (Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία, Αλβανία, Κόσσοβο) και βρίσκεται πάνω ή πολύ κοντά στους κύριους οδικούς άξονες της περιοχής και στις γραμμές συγκοινωνίας μεταξύ των προαναφερθέντων κρατών. Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η Ελλάδα καλείται να παίξει πλέον το ρόλο του "σαλαμιού" και της γεωστρατηγικής εφεδρείας της Ε.Ε. και των Η.Π.Α. στην περιοχή από όπου θα αντλούν υλικό κόβοντας κομμάτια είτε για να ικανοποιήσουν είτε για να υποστηρίξουν τους επιλεγμένους συμμάχους ή υπηρέτες στην περιοχή.

Για να επανέλθουμε στο κοινωνικό κομμάτι, η Ευρώπη πέρα από τη δημιουργία "φτηνού" εργατικού δυναμικού, δύναται να αντλήσει ανθρώπινο "κεφάλαιο" από την πατρίδα μας με εξαιρετικά υψηλό επίπεδο εξειδίκευσης και χαμηλό κόστος, στους τομείς των επιστημών και της τεχνολογίας, από τον μεγάλο αριθμό νέων ή εμπειροτέρων επιστημόνων και εξειδικευμένου προσωπικού που βρέθηκαν ή θα βρεθούν χωρίς δουλειά και που μπροστά στο φάσμα της εξαθλίωσης το πιθανότερο είναι να επιλέξουν την μετανάστευση στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Στερείται έτσι άμεσα η χώρα όχι απλώς προσωπικό που το κράτος εν πολλοίς αλλά και η ίδια η κοινωνία (οικογένειες) δαπάνησαν κεφάλαια για να μορφώσουν, αλλά και την μόνη πιθανή ελπίδα της όποιας επανάκαμψης και αναδημιουργίας του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας, αφού απογυμνώνεται από το πιο δημιουργικό κομμάτι της, από την εν δυνάμει δεξαμενή της ζωτικότητάς της. Μία τέτοια συγκυρία θα μπορούσε να αφήσει την Ελλάδα έκθετη και στους εγχώριους τυχοδιώκτες που είτε σαν απλοί διαχειριστές ξένων οικονομικών συμφερόντων, είτε σαν μεσάζοντες τους, είτε και σαν άμεσοι διαχειριστές τμήματος της "αξιοποιημένης"  περιουσίας της χώρας, θα διαμορφώσουν μια πραγματικότητα που απαγορεύει την επιβίωση οποιασδήποτε μικρομεσαίας επιχείρησης ανταγωνιστικής προς τις μεγάλες πολυεθνικές, γεγονός που επιβεβαιώνεται εν μέρει, από τους νόμους που ψηφίστηκαν το τελευταίο διάστημα για την διευκόλυνση της "επιχειρηματικότητας", όπως και από την συζήτηση που έγινε το Νοέμβριο στη βουλή για ζώνες ελευθέρου εμπορίου σε διάφορες περιοχές της χώρας, με ευνοϊκούς όρους για ξένους επενδυτές αλλά και για τα μεγάλα εγχώρια κεφάλαια. Κάτι τέτοιο θα ήταν ο θάνατος του μικρού εμπορίου, η κατάργηση της ελεύθερης αγοράς, η παράδοση της οικονομίας σε ξένα οικονομικά συμφέροντα και σε μια εγχώρια οικονομική ολιγαρχία που ήδη ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης της χώρας και μέσω αυτών προωθεί και στηρίζει αυτήν την πολιτική. Δίνεται έτσι η δυνατότητα, στα γηγενή και αλλότρια συμφέροντα, να καταδυναστεύσουν το σύνολο της ζωής της χώρας, έχοντας ήδη επενδύσει στους τομείς της υγείας (ιδιωτικά πολυϊατρεία, κλινικές και προσεχώς αλυσίδες φαρμακείων;) της ιδιωτικής κοινωνικής ασφάλισης, της εκπαίδευσης (ιδιωτικά σχολεία και προσεχώς ιδιωτικά πανεπιστήμια) της παραγωγής, της μεταποίησης, της προσφοράς υπηρεσιών.

Η οικονομία της χώρας θα γίνει πιθανότατα η οικονομία του franchise, των μεγάλων αλυσίδων καταστημάτων, των προϊόντων με δραματικά χαμηλότερη ποιότητα για τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα, των εξαγωγών της εγχώριας παραγωγής, που θα πωλείται εντός συνόρων σε τιμές απλησίαστες, των εισαγωγών αμφιβόλου ποιότητας τροφίμων και φαρμάκων από το εξωτερικό, της μεταστροφής της παραδοσιακής αγροτικής παραγωγής σε "καινοτόμες" καλλιέργειες μεταλλαγμένων και υβριδίων. Μια τέτοια παρασιτική οικονομία και μια κοινωνία υποταγμένη στο σύνολο της ζωής της στην απολυταρχία της αγοράς και του χρήματος θα δημιουργήσει κοινωνικά προβλήματα παρόμοια με αυτά που μόνο στις ειδήσεις και σε ρεπορτάζ από τις Η.Π.Α. και την υπόλοιπη Ευρώπη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Ο αφανισμός του ανθρώπου-προσώπου στην ατομική ανακυκλώσιμη και αναλώσιμη μονάδα μιας τέτοιου είδους κοινωνίας οδηγεί, όπως μας δείχνουν τα παραδείγματα των χωρών που αναφέρθηκαν παραπάνω, σε καταστάσεις πλήρους αδιεξόδου, μεγάλων ανισοτήτων που προκαλούν βία, δημιουργούν κοινωνική παθογένεια και φέρνουν εξαθλίωση. Μια κοινωνία όπου λατρεύεται το χρήμα και το κέρδος σαν υπέρτατο αγαθό είναι εκ των πραγμάτων μια άθεη κοινωνία. Μια κοινωνία άθεη, είναι μια κοινωνία που δεν έχει θέα του εαυτού της και μην έχοντας θέα του εαυτού της δεν μπορεί να λύσει κανένα πρόβλημα, οδηγούμενη μοιραία την αυτοκαταστροφή.

Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι οι χώρες που ανήκουν στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης θα καταφέρουν τελικά να εξαναγκάσουν την Ελλάδα να προβεί σε εθελούσια και "ηρωική" έξοδο από το κοινό νόμισμα. Απ' ότι φαίνεται όμως αυτή είναι η επιδίωξή τους και οι πιθανότητες είναι υπέρ αυτού. Οι νέοι ανέφικτοι όροι που τίθενται, για να εκταμιεύσει η Ελλάδα το νέο δάνειο που ούτως η άλλως θα το χρησιμοποιήσει για την πληρωμή τόκων, συνηγορούν ακριβώς σε αυτό. Η μόνη ελπίδα για την παραμονή της χώρας στο Ευρώ είναι η αντίδραση των υπολοίπων χωρών της Ένωσης καθώς και η κινητοποίηση της κοινής γνώμης που μπορεί να νιώσει την αγωνία και το άχθος που κουβαλούν μέσα στις ψυχές και τις πλάτες τους οι Έλληνες.   

Furiiman: Όλη την τραγικότητα της κατάστασης που έχει περιέ...

Όλη την τραγικότητα της κατάστασης που έχει περιέλθει η Ελλάδα μπορεί να την διαπιστώσει κανείς παρακολουθώντας τη συμπεριφορά του συνόλου του πολιτικού κόσμου της χώρας, των μέσων ενημέρωσης και των πάσης φύσεως "ειδικών". Στο πραγματικό αδιέξοδο που έχει περιέλθει η χώρα, η απάντηση είναι μια λανθάνουσα προεκλογική αντιπαράθεση.

Γιατί πως αλλιώς μπορεί κανείς να ερμηνεύσει την ξαφνική "νεκρανάσταση" του πολιτικά αποτυχημένου Γιωργάκη Παπανδρέου, του ανθρώπου που έφερε τη χώρα σ'αυτή την αδιέξοδη κατάσταση με την ανοικτή πρόσκληση στο ΔΝΤ και την υπογραφή του μνημονίου; Δεν μπορώ να γνωρίζω αν είναι η υπέρμετρη βλακεία του ανδρός ή απλά το κομματικό του καθήκον που τον κάνει να κόπτεται ξαφνικά για τους όρους της νέας δανειακής σύμβασης και να θέτει κόκκινες γραμμές στον πρωθυπουργό-μαριονέτα Παπαδήμο που ο ίδιος, ή τελωσπάντων το... "κίνημά" του έβαλαν στη θέση του επικεφαλής της Ελληνικής κυβέρνησης! Αν νομίζει ότι κοροϊδεύει κάποιον αυτός είναι μόνο ο εαυτός του... Ή μήπως ο ξεσαμάρωτος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως κος Αντωνάκης επιθυμεί να τον επευφημήσουμε διότι κατ'επανάληψιν κατά δική του δήλωση παλεύει με λύσσα να μην κοπούν οι συντάξεις στο μισό ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Συμπαραστάτη του έχει βεβαίως τον διαπρέποντα στην ανακυβίσθηση ΛΑΪκό "βάρδο" κο Καρατζαφέρη, που αρέσκεται στις ατάκες και που'χει το θράσος να απαγγέλλει στίχους του Καβάφη, κάνοντας πνεύμα ενώ η χώρα βουλιάζει. Οι τρεις αυτοί συμπληρώνουν το τρίο της κυβέρνησης της συμφοράς.

Στον αντίποδα η κυρά-Αλέκα κατεβάζει στους δρόμους το ΠΑΜΕ και το έλα, περιμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες για να αναβιώσει ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Ο Αλέξης απειλεί να περάσει ΣΥΡΙΖΑ την τρόικα στην πριονοκορδέλα και να τους απελάσει από τη χώρα, όταν θα γίνει κυβέρνηση! Οι δυο Δημοκρατικές -βλέπε Αριστερά και Συμμαχία- έχουν λουφάξει, κάνοντας που και που καμιά δήλωση μην τους ξεχάσει κανείς, και περιμένουν να αρπάξουν από το πτώμα ότι μπορέσουν όπως οι ύαινες ...

Τα τηλεοπτικά κανάλια κάνουν ως συνήθως τη δουλειά τους, η παραπληροφόρηση και η προώθηση των ιδιοτελών συμφερόντων τους είναι στην πρώτη γραμμή της "ενημέρωσης". Κανείς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι δεν μας οδηγούν οι "πολιτισμένοι" ευρωπαίοι "εταίροι" μας στο καθαρτήριο του αμαρτωλού παρελθόντος μας, αλλά στην γέενα (κόλαση) απ’ την οποία δεν υπάρχει ορατή διέξοδος. Ο Ελληνικός λαός έχει απλώς σταυρώσει τα χέρια, μην μπορώντας να αποφασίσει τι είναι καλύτερο, να κάτσει να τον σφάξουν ή να αυτοκτονήσει.

Από την κατάσταση αυτή μόνο πόνος μπορεί να γεννηθεί, καταστροφή, επανάσταση, ανεξέλεγκτη βία. Το βάπτισμα όμως μιας κοινωνίας μέσα στη βία της εξέγερσης, δεν την αναγεννά όπως υποστηρίζουν και νομίζουν διάφοροι τυχάρπαστοι και όψιμοι "επαναστάτες" των αμφιθεάτρων και των καφενείων-καφετεριών: την παραδίδουν στο χάος και στα χέρια αυτόκλητων "σωτήρων" που θα έρθουν, είτε από το εσωτερικό είτε από έξω, για να αποκαταστήσουν την "τάξη".

Το δίλημμα έχει τεθεί και πρέπει να αποφασίσουμε: Έξοδος απ’το κοινό νόμισμα πριν υπαχθούμε στο Αγγλοσαξονικό δίκαιο με τη νέα δανειακή σύμβαση και υποθηκευτεί η χώρα για πάντα; Στην περίπτωση αυτή η αγορά παραλύει, η οικονομία καταρρέει και κατεβαίνει ο κόσμος στους δρόμους με τις κατσαρόλες όπως στην Αργεντινή πριν κάποια χρόνια. Κι ύστερα φτου κι απ’την αρχή. Ή παραμονή στο ευρώ, και οικονομική εξαθλίωση, ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου, ύφεση, ανεργία, μετανάστευση; Στην περίπτωση αυτή οι λίγοι που θα έχουν δουλειά θα αγωνίζονται να κρατηθούν στη ζωή αν έχουν δικιά τους επιχείρηση ή θα καταλήξουν δουλοπάροικοι της αγοράς εργασίας, φυτοζωώντας φτύνοντας αίμα για μερικά ψίχουλα. Με τη δημόσια περιουσία υποθηκευμένη και την ιδιωτική κινητή ακίνητη περιουσία υπερφορολογημένη γίνεται εύκολα κατανοητό ποια εικόνα θα παρουσιάζει η χώρα.

Είναι μια lose – lose situation : όπως και να’ χει χαμένοι θα βγούμε. Η διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση αναλαμβάνουμε εμείς τις τύχες μας, ενώ στην άλλη εγκαταλείπουμε την πρωτοβουλία στα χέρια άλλων. Το πρώτο συνιστά βίαιη πολιτική ενηλικίωση ενώ το δεύτερο εκούσια υποδούλωση και παλιμπαιδισμό.

Τέλος εποχής

Είναι μοναδικό το "προνόμιο" που μας επιφυλάχθηκε -η κρατήσαμε εμείς για τον εαυτό μας- να παρακολουθήσουμε το τέλος μιας εποχής για την Πατρίδα μας, ένα τέλος που έρχεται με πάταγο και είναι αντάξιο της εποχής που προηγήθηκε. Ένα ατελείωτο θέατρο του παραλόγου η ιστορία μιας χώρας που μπλέχτηκε στον ιστό της Ιστορίας και έφτασε σε μια πρωτόγνωρη για σύγρονο κράτος κατάσταση. Και αλήθεια πως να μη φτάσουμε σε τέτοια κατάσταση όταν για τριάντα χρόνια μυθοποιούσαμε τους εαυτούς μας και αντιμετωπίζαμε την πραγματικότητα και την ίδια την καθημερινότητα με επαρχιωτισμό -κακώς εννοούμενο- και με μια διάθεση αποστασιοποίησης από οτιδήποτε χαλούσε την ευδαιμονία μας. "Μεγαλοπιαστήκαμε" με λίγα λόγια με ιδέες που ευκαιριακά μας πουλήσανε ξένοι έμποροι οραμάτων και ντόπιοι μεταπράτες ιδεών, από όπου και να ήταν η προέλευσή τους ιδεολογική ή άλλη.  Οι σκοποί τους όμως ήταν αλλότριοι από τις δηλωμένες προθέσεις τους
Αλλά ο χρόνος και η ιστορική πραγματικότητα είναι αμείλικτοι κριτές των πεπραγμένων ενός ανθρώπου ή ενός λαού. Και όταν φθάσει κάποτε η κρίσιμη στιγμή κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τις συνέπειες αυτών ακριβώς των πεπραγμένων, των έργων και τον ημερών του. Διότι η ευθύνη ενός λαού σε μια δημοκρατία δεν περιορίζεται στο οτι εκλέγει απλώς αυτούς που τον κυβερνούν. Προεκτείνεται και στο πεδίο της σχέσης που αναπτύσσει με τον πολιτικό και την πολιτική. Οι απαιτήσεις των πολιτών εξάλλου είναι που διαμορφώνουν και το είδος των πολιτικών ανθρώπων που τους κυβερνούν. Η εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος του καθενός λοιπόν ήταν σε όλο το προηγούμενο διάστημα η προτεραιότητα απέναντι στο συλλογικό και εθνικό συμφέρον. Αυτό βέβαια υποδαυλίστηκε και ενισχύθηκε στον έσχατο βαθμό από τους ανθρώπους που κυβέρνησαν τη χώρα αλλά και από εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες, είτε κράτη ήταν αυτά είτε άλλου είδους συμφέροντα, γιατί πολύ απλά εξυπηρετούσαν τους σκοπούς τους, οικονομικούς ή άλλους.
Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που είναι τόσο τραγική σήμερα η κατάσταση. Είναι φυσικό επόμενο απο τη στιγμή που στα προβλήματα  αντί να επιζητείται λύση  επιλέγονταν η χρονική μετάθεση της αντιμετώπισής τους στο μέλλον και από την ώρα που κάθε ιστορική ευκαιρία που παρουσιάζονταν στον ορίζοντα, γίνονταν αντιληπτή ως μια ευκαιρία για εύκολο πλουτισμό ή για ρητορικές υπερβολές όψιμων οραματιστών πολιτικών. Έτσι η χώρα έφτασε να μην παράγει τίποτα και όχι μόνο στον τομέα της παραγωγής προιόντων. Απέτυχε να παράγει κυρίως νέες ιδέες και κυρίως να πάρει αποφάσεις για το προς τα που θέλει και  πως θέλει να πορευτεί η κοινωνία μέσα στον κόσμο, μέσα στο χώρο και το χρόνο που διαμόρφωσαν οι συνθήκες που παγκοσμιοποίησαν τη ζωή στον πλανήτη.  Και οι όποιες λεγόμενες "μεταρρυθμίσεις" το μόνο που έφεραν ως αποτέλεσμα, ήταν η περεταίρω αλλοτρίωση ενός λαού και του τρόπου ζωής του, ενός λαού με βιωματική παράδοση και με αντίληψη της ιστορίας και του χρόνου πολύ υψηλότερη και βαθύτερη, αλλά και εντελώς διαφορετική από αυτήν των δυτικών "εταίρων" του. Ίσως λοιπόν το πρόβλημα να έγκειται στον ιστορικό διχασμό που ασυνείδητα διαισθάνεται ο Έλληνας, ότι τον έχουν υποβάλλει οι ιστορικές επιλογές των ηγετών του από τις απαρχές της δημιουργίας του κράτους των Νεοελλήνων, μέχρι και σήμερα. Και ενδεχομένως να έφθασε η ώρα να περάσουμε  σαν λαός, δυστυχώς με τον πιο οδυνηρό τρόπο, από την ιστορική μας παρατεταμένη εφηβεία, στην σκληρή πραγματικότητα μιας αβέβαιης ιστορικής ενηλικίωσης.

http://www.youtube.com/watch?v=YxcZbsQKPqc&feature=related

ΑΞΙΟΝ ΑΝΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ... κάθε φορά που ακούω το στίχο και τη μουσική απορώ με την ευκολία που έχουμε Εμείς οι Έλληνες να καταστρέφουμε την αξία που έχουν τα πράγματα, να τα κάνουμε να χάνουν την ουσία και την αξία τους. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός ακόμα, σε μια εποχή "Αλλαγής" που η πολιτική ισοδυναμούσε με κάτι λιγότερο ή κάτι παραπάνω από θρησκεία, να ακούω για τα τραγούδια του Θοδωράκη κρίσεις ανάλογα με την κομματική σημαία που έβγαζε ο καθένας στο μπαλκόνι του στις εκλογές. 

Στις παρέες στο καφενείο που με έπαιρνε μαζί του ο παπούς καμιά φορά, άκουγες να λέει ο δεξιός : "πάω στη νύφη μου προχτές και βρίσκω το παιδί (τον εγγονό) να ακούει Θοδωράκη, το διαννοείσαι; την πιάνω και εγώ και της λέω κοίταξε να δεις εγώ πολέμησα τους συμμορίτες στο Γράμμο δε θα μου κάνεις τον εγγονό μου κομμουνιστή". Αυτά από τη συντηρητική πτέρυγα. Ο κομμουνιστής πάλι δεν ήθελε να τον δει ούτε ζωγραφιστό τον Μίκη, ήτανε η εποχή που τα'χε σπάσει με το κόμμα. Έμειναν οι σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ που σε κάθε απεργία, σε κάθε προεκλογική συγκέντρωση σε κάθε κομματική συνάθροιση μετά τον "ήλιο τον Πράσινο" -ο εθνικός ύμνος του πρασινοφρουρού- έπαιζαν το "ένα το Χελιδόνι" και το "Της Δικαιοσύνης" του Θοδωράκη μαζί με το "καλημέρα ήλιε" του Λοίζου. 

Στα σχολεία στις γιορτές το τραγουδούσαμε -στο Πολυτεχνείο και νομίζω και την 28η Οκτωβρίου- χωρίς ποτέ κανείς να μπει στον κόπο να μας εξηγήσει να μας μάθει ποιός έγραψε το στίχο ποιός το μελοποίησε και να κάνει τελος πάντων μια κουβέντα για το ίδιο το ποιήμα του Ελύτη και τη μουσική του Μίκη. Παρόλα αυτά πολλά λέγονταν για κοινωνική ελευθερία από τους δασκάλους και καθηγητές, αλλά και αυτά αόριστα μέσα σε ομίχλη. Πάντα μου έδιναν την εντύπωση ότι τα είχαν διαβάσει σε κάποιο προεκλογικό φυλλάδιο ή τελοσπάντων σε κάποιο κομματικό χαρτί που τους είχε μοιραστεί από τον υπουργό με την ευκαιρία της γιορτής.

Έτσι καθώς κυλούσαν τα χρόνια τόσο τα τραγούδια όσο και οι γιορτές έχασαν την ουσία τους, το νόημά τους. Όχι επειδή δεν έχουν ουσία. Από κακή χρήση τα χάσανε. Γιατί γίνανε, χωρίς να φταίνε, σύμβολα και μάλιστα σύμβολα ενός καθεστώτος. Και ο κόσμος απεχθάνεται και τα σύμβολα και τα καθεστώτα. Γι'αυτό αν δεν μπορεί να τα καταστρέψει, τους γυρνάει απλώς την πλάτη, αδιαφορεί.

Έτσι ένα καθεστώς πήρε κάτι αγνό βγαλμένο μέσα από τις ψυχές δυο Δημιουργών και το διέφθειρε στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Έτσι γίνεται στις μέρες μας. Κάποιος φτιάχνει κάτι καλό από καλή προαίρεση και κάποιος άλλος το παίρνει το τεντώνει το κάνει πανό, γράφει πάνω του και το ασχημίζει. Όχι μόνο στην Ελλάδα, η όλη ιδέα -το concept θα λέγαμε σήμερα- αλλού ξεκίνησε. Είναι η λογική του σλόγκαν, του advertising, του marketing.

Το παιδί του δεξιού μεγάλωσε και προσπαθεί να ξεπεράσει το διχασμό που νιώθει μέσα του -στο σπίτι να βρίζουν το Θοδωράκη και στο σχολιό να ακούει τα τραγούδια του στις γιορτές. Το εγγόνι του κομμουνιστή πάλι μεγάλωσε μέσα στην κουλτούρα και σε αντίθεση με τον παππού δεν το νοιάζει πια και πολύ -αυτό ψηφίζει άλλωστε Συνασπισμό όπως ο μπαμπάς και η μαμά-. Στις πορείες πάντως πηγαίνει και συμμετέχει και στις καταλήψεις στο πανεπιστήμιο. Των ΠΑΣΟΚσήδων τα παιδιά είναι αυτά που κοντεύουν να σαλτάρουν, "να πηδηχτούν απ'το παράθυρο". Η αντίφαση των υποσχέσεων, τονίζω το υποσχέσεων, του Αντρέα -το χαμένο δισκοπότηρο του κόμματος- με αυτό που κάνει σήμερα το κόμα στη χώρα μόνο με ψυχοθεραπεία αντιμετωπίζεται.

Η χώρα μοιάζει με τρύπια βάρκα και όλοι προσπαθούμε να πάμε απ'τη μεριά που δεν μπάζει νερά: η βάρκα αν δεν προλάβει να βυθιστεί, θα μπατάρει σίγουρα. Και το τραγούδι; Ο στίχος; Έμεινε κανείς που να καταννοεί την νοερή Προσευχή του ποιητή στον Ποιητή τον "της Δικαιοσύνης Ήλιο" τον νοητό και ακατάληπτο; Αυτό που κατάλαβε ο Ελύτης τότε για τον Ελληνισμό, τη Ρωμιοσύνη, αυτό που κατάλαβαν όλοι όσοι ενορατικά προσέγγισαν τα νοήματα που έρχονται μέσα από το χρόνο πρέπει να κατανοήσουμε οι Έλληνες σήμερα. Αλλιώς η κρίση ίσως να αποτελέσει και την τελική κρίση της Ιστορίας για τον Ελληνισμό. 

Τι είναι αυτό; Ε, δε θα σας δώσω και μασημένη τροφή.